SONRA BİR AN

İnsanlar konuşuyordu, eğleniyordu kimileri hepsinin aklında başka sorular. Barın en köşesinde en eğreti durandı. Barda durum tespiti yapan şarkıları geçirdi aklından. Hepsini ne çok sevdiğini hatırladı. Barda yalnız oturunca ilham mı geliyormuş dedi tespitin dibine vurunca. Canını sıkan neyse unutmak için iç sesi gevezelik yaptı belki de. Çok övüp göklere çıkardığı yalnızlık anlayışı elinde patlamıştı. Gene de savundu bir süre içinden. Yalnızken durup düşünmeye daha çok vakit oluyor dedi sadece. Sonra bir daha yalnızlık hakkında atıp tutmaması gerektiğine kanaat getirip kapattı konuyu. Korktuğu her şeye efelik yapıp geri püskürteceğini sanan aklına şaştı. Tüm büyük sorunlara siktiri çekip bir avuç suda boğulmasına şaştı. Küçük Prens'in koruyup kolladığı çiçeği geldi aklına hayal meyal ne diyordu; 'Gülünü bunca önemli kılan, uğruna harcadığın zamandır.' Harcanan ne varsa yazık olmuştu. Sonra bir an hatırladı vazgeçmek olmazdı.

İNADIN BOKA SARMASI

Ben üzüldüğümde bütün dünya üzülsün istiyorum. Sevdiklerimin canını yakmak istiyorum. Çünkü en çok onlara kızıyorum. Beni ben anlatmadan anlayabilirler sanıyorum. Canım yanarken aslında sessizce çağırıyorum ama sesimi kimseye duyuramıyorum. Dünya üzerinde katlanılması en zor huydur inadının boka sarması. Bilenler bilir inadından gebersen de doğru yolu bilsen de gidemezsin. Elin, kolun, dilin bağlanıverir. En fazla seni kolundan tutup sarsacak biri gelirse yada çok fazla ileri gidip artık insanlara haksızlık ettiğini anladığında durursun. Bodoslama uçurum aşağı gidene kadar hiç kimse durduramaz yani. Bu yanım büyüyemeyen, söz dinlemeyen pislik bir çocuk

MARİA BUNLARI DER MİYDİ?

Diğer insanların fikirlerinden etkilenmeyen insanlara hep gıptayla bakmışımdır. Aslında insanların bir kısmı gerçekten kimseyi pek fazla önemsemeden bildiğini okuyanlar, diğer yarısı da bunu yaptığını söyleyenlerden oluşmuyor mu? Bence öyle ama kimse bu gerçeği kabullenmek istemiyor. İnsanların fikirlerini önemsemek, ne kadar ya da nereye kadar önemli acaba. Pek tabi bunun da bir sınırı olmalı. Peki 'insanlar bana böyle davranabiliyorsa demek ki ben de bir sorun var 'mantığı ne kadar sağlıklı? İnsandan bahsediyoruz, yeryüzünün en defolu varlığından. Kendimize bile dürüst olamazken, bir başkasına nasıl vicdanımızın temiz yüzünü açabiliriz. İnsanın haslığına, samimiyetine ne şekilde güvenebiliriz bilmiyorum. Gün gelir en olmadık yerde en olmadık zamanda öyle bir şey söylerler ki kendinizi korumak için ördüğünüz tüm duvarları yıkılıverir. Çocuklaşırsın ve çocuk olmaktan en çok o zaman utanırsın. Sen değil miydin büyümek için onca zahmete katlanan.. Üzülmek de değil kırılmak da. Bence bu duygunun asıl adı mahzunlaşmak. Üstelik en çok çocuk olmak istediğin zaman çocuk da olamazsın. Çocukluğunu sattın çünkü. Büyümek için sattın. Ne kaldı elinde, toparlaman gereken bir ruh hâli ve sabitlemen gereken bir gülümseme. Gülmelisin çünkü insanlar dertlerinle uğraşmaz. Kendi kafalarına göre yorum yapar ama nasılsın diye sormaz. O yüzden değil midir mahzunlaştığında kimsenin kapısını çalmazsın. Korkarsın çünkü insanlar güçsüzleri sevmez. Ne zaman mahzunlaşsan seni avutacak bir omuz araya araya, sahte gülüşüne tav omuzlara düşersin. İnkar etme çocuk düştün, kalktın. Dünyanın pek sevilesi bir yer olmadığını ama seni de yıldıramayacağını kanıtladın.