Aşk bazen her şeyden çok öte. Karşındakini ve seni aşıp gidiyor. Aşka düşmüş olan herkes rezil olmadan, yerlerde sürünmeden, gururunu ayaklar altına sermeden kalkamıyor belki de. Her aşka düşmüş bunları bazen hissediyor ama asıl olan duyguları çekinmeden ulu orta yaşamak ve bence bunun nedeni cesaret. Aşkta cesaret uyuşturucu gibi bir şey. Bir süre sonra ruhunu,düşüncelerini, kalbini açık seçik ortaya koymaktan haz almaya başlıyorsun. Çırılçıplak soyunmak gibi. Ama inan ki bedenleri soymaktan daha zor ruhları soymak. Kaybedecek bir şeyin kalmıyor zamanla. Zaten bir kaybının olması seni hayata karşı daha cüretkar yapıyor. Bazen kendine uzaktan bakıyorsun hırçın, saldırgan, cüretkar, histerik.. duyguların olmuş kördüğüm. Canını yakan, o kalbi attıramamak. O zaman ordusu yenilmiş bir komutan, son dakika golünü kaçırmış bir futbolcu, çocuklarına mahcup olmuş bir baba, aldatılmış bir kadın, yetim kalmış bir çocuk.. Bir anda herkes oluyorsun. Tüm çaresizlerin, tüm yeniklerin acısından bir parça sırtına yüklemiş gibi. İnsan her şeyi az çok kabul ediyor da sevilmemek işte bunun tarifi hiç bir kitapta, filmde ya da arkadaş sohbetinde yok. Ne kadar güçlü olsan da ve gitmen gerektiğini bilsen de bir an geliyor ve olduğun yerde çakılı kalıyorsun. Hayatımdan çık, uzaklaş derken bile alt metinde ben gidemiyorum işte bir iyilik yap ve sen git demek geliyor bazen sadece elinden. Bazen bu kadar çaresiz, bu kadar basit.
